Wat zijn de favoriete scènes van de makers van ‘Onze Natuur, De Film’?
In onze gloednieuwe documentaire steelt de natuur de show. Vertederende en gruwelijke scènes wisselen elkaar af, soms zijn de beelden groots en dan weer heel intiem. De shots waarover kijkers achteraf nog druk napraten, zijn dan ook een erg persoonlijke keuze. Maar welke scènes bezorgen de makers van ‘Onze Natuur, De Film’ nog steeds kippenvel? Waarop zijn ze het meest trots, wat is het allermooist in beeld gebracht of wanneer hebben ze écht pionierswerk verricht? Een overzicht!
Verteller Matteo Simoni trots op Limburgse lentevuurspin
“Als ik er dan toch een scène moet uitkiezen, dan val ik als een blok voor een soort die bij ons enkel in mijn geliefde Limburg leeft. De lentevuurspin is voor mij écht wel de ster van de film: ze leeft vijf tot zes jaar ondergronds en pas dan komen de mannetjes – in lieveheersbeestjeskostuum – naar buiten om een vrouwtje te zoeken. Als kijker kruip je bijna letterlijk mee in het ondergrondse nest van zo’n vrouwtje, waar ze haar mannetje ontvangt!”
Director of Photography Pim Niesten overdonderd door duizenden kraanvogels
“Het meest magische fenomeen dat ik heb kunnen filmen, is zonder twijfel de kraanvogeltrek. Elke herfst verhuizen die majestueuze vogels van Scandinavië naar de Middellandse zee en met een beetje geluk landen ze onderweg in de Hoge Venen om op krachten te komen. Die beesten zijn meer dan een meter hoog en wanneer ze hun keel openzetten klinkt het als luid trompetgeschal. Het is onbeschrijfelijk om hen met z’n duizenden te zien (en horen) overvliegen en ik vind het fenomenaal om dat gevoel via mijn beelden met gans België te kunnen delen.”
Director of Photography Dick Harrewijn trots op ontpopping vliegend hert
“Van rupsen weten de meeste mensen wel dat ze op een gegeven moment verpoppen tot vlinder, maar velen beseffen niet dat elk insect zo’n metamorfose ondergaat. Ook het gigantische vliegend hert. Dat gebeurt onder de grond en het is heel lastig om vooraf te bepalen wanneer hét moment daar is – erg moeilijk om te filmen dus. Maar dankzij de hulp van onderzoekers die ons een ‘rijpe’ pop bezorgden, konden we deze bizarre wedergeboorte toch filmen – weliswaar na 65 uur non-stop wacht houden. Het resultaat is tegelijk ontroerend en bevreemdend, waardoor de scène het tot waardige opener van de film geschopt heeft.”
Stekelbaars raakt gevoelige snaar bij producer Line Leeters
“Mijn lievelingsscène is die met de stekelbaarzen. We hebben die kleine visjes in onze kindertijd allemaal wel eens opgevist en bestudeerd, maar ik was ontzettend verwonderd over de toewijding waarmee ze hun nest bouwen en hun kroost verzorgen. Het is bijna aandoenlijk om te zien hoe het ijverige mannetje zijn leven quasi opoffert voor zijn nageslacht en – ondanks zijn kleine gestalte – elke mogelijke indringer vakkundig de deur wijst. Dat moment waarop hij heel gedecideerd een huisjesslak optilt en van de scène verwijdert: heerlijk!”
Baby-muurhagedissen ontroeren componist Dirk Brossé
“Ik raak telkens weer vertederd wanneer ik die kleine muurhagedissen uit hun ei zie tevoorschijn komen. Ze zijn enerzijds zo verschrikkelijk kwetsbaar wanneer ze door het dunne eivlies breken en voor het eerst de buitenlucht opsnuiven. Langs de andere kant zijn ze ook uiterst gehard, want ze zijn meteen volledig op zichzelf aangewezen voor hun voortbestaan. Ze leven dan ook nog eens in een extreme omgeving, tussen de warme keien van een spoorwegbedding waar ze voldoende voedsel én zonlicht vinden. Het is een scène waarin alle facetten van onze natuur samenvallen.”
