Op zoek naar dolmens en menhirs met het ‘Groot wandelboek Ardennen’
Als kind verslond ik de stripboeken van Asterix en Obelix. Dat die laatste sterk was, is een understatement, maar dat de menhirs die hij met zich mee zeulde makkelijk enkele duizenden kilo’s wogen? Daar stond ik destijds absoluut niet bij stil. Nog groter was mijn verbazing toen ik las dat er in een klein Luxemburgs dorpje een heleboel van die grote steenpartijen te bewonderen zijn. Op naar Wéris!
Als je dan toch de trip maakt, wil je geen steen missen. Maar in plaats van onze trip grondig voor te bereiden met kaarten, gps-tracks en het zoeken naar bewegwijzerde wandelingen, kiezen we dit keer voor de analoge aanpak. Met het ‘Groot wandelboek Ardennen’ van Julien Van Remoortere onder de arm tuffen we naar de vertrekplaats in de deelgemeente van Durbuy. Het kerkplein heeft de toepasselijke naam ‘Place de la Pierre’. Wéris blijkt qua charme niet onder te doen voor het Middeleeuwse Durbuy, maar moet het stellen zonder grote toeristenmassa. Daar zijn we niet rouwig om, al vermoeden we dat de stenige trekpleister in de weekends wél heel wat bezoekers ontvangt.
Een uitgebreide mix van informatie
Het grote voordeel van zo’n wandelboek blijkt al snel uit de veelheid aan info die ons in de schoot geworpen wordt. Enkele pictogrammen vertellen ons wat we kunnen verwachten van de gekozen wandeling (9,5 km afstand, 170 hoogtemeters, moeilijkheidsgraad 3 - de hoogste van het boek, geschikt voor kinderen vanaf 12 jaar), een lijst met praktische info leert ons dat de stempel ‘avontuurlijk’ vooral voortkomt uit de klim naar één van de menhirs en een kaartje met legende geeft ons een voorsmaakje van de route. Je kan ook op het boek rekenen om je te begeleiden naar enkele uitstekende eetgelegenheden achteraf, maar wij kozen voor een picknick onderweg.
Waar je wel rekening mee moet houden, is dat je het boek écht nodig hebt om de wandeling tot een goed einde te brengen. Er staat gedetailleerd in beschreven hoe je moet lopen en hoewel delen van de route de GR57 volgen, kan je niet zonder de extra info. Omdat we een wisselvallige dag hebben uitgekozen, steken we het boek veilig in onze rugzak en maken we met onze smartphone foto’s van de routebeschrijving voor onderweg.
Stenen in alle vormen en maten
De wandeling start meteen met een stevige klim, die achtereenvolgens over een verharde weg, een stenig pad en een bosweg verloopt. Helemaal bovenaan prijkt een eerste megaliet of grote steen tegen een prachtig vergezicht: de Pierre Haina of Steen der Ouden. De heuvel van puddingsteen waaruit deze rotsen werden uitgehakt, is op deze plek heel zichtbaar. Dat de witte kleur van de Pierre Haina geen vandalenstreek is, ontdekken we in het boek. Naar aloude traditie wordt de opvallende steen elk jaar op de lentenachtevening (21 maart) wit geverfd.
We zetten de afdaling in en vinden aan de voet van de heuvel het Bed van de Duivel, een vlakke steen waarvan het precieze gebruik in de geschiedenis onbekend is. Onze honden besluiten het bed om te dopen tot 'drinkbak' en doen zich tegoed aan het regenwater van vorige nacht dat op de steen is blijven liggen.
Links: puddingsteen op de heuvel; rechts: afdaling naar het Bed van de Duivel
Klimmen, kruipen en picknicken op dolmens en menhirs
De koers leidt ons verder naar het dorpje Morville, met een pleintje omzoomd met kalkstenen huizen die zo op een schilderij passen. Vanaf nu verloopt de wandeling nagenoeg vlak en genieten we van de weilanden om ons heen met in de verte de Steen der Ouden die op ons neerkijkt. We komen aan bij de indrukwekkende noordelijke dolmen van Wéris. Massief grote stenen zijn gestapeld omheen een oud graf. Eén van de dekstenen zou niet minder dan 30 ton wegen en werd 3700 jaar voor onze tijdrekening op zijn huidige positie getild. Hoe onze voorouders dat klaarspeelden, is nog altijd een raadsel. We laten het innerlijke kind in ons los en klimmen en kruipen op en onder het imposante graf. De honden vinden het alvast een geweldig avontuur!
Op de nabije parking staat geen enkele wagen, wel wandelen we voorbij een motorhome die de bijzondere plek als slaapplaats uitgekozen heeft. Na zo’n 350 meter licht stijgen, blijkt dat ik een zakje met proviand heb verloren in de dolmen! Wanneer de traditie dat vraagt wil ik gerust een offer brengen, maar m’n buik begon toch al lichtjes te knagen van de honger … Terug naar beneden dus, terwijl m’n wandelgenoot even uitrust en geniet van een torenvalk die het gras afspeurt naar muizenlekkers.
Een tweetal kilometer verder - onderweg passeren we een 3,5 meter hoge menhir - komen we aan op alweer een paradijselijke plek. De dolmen van Oppagne, een langwerpig graf van 7,3 meter, bevindt zich in een uitgestrekte put tussen vier prachtige, reuzachtige eiken. We vinden een ideale rust- en eetplek op één van de vier menhirs die wat verderop bij een rietveld staan.
Links: dolmen van Oppagne, rechts: Wéris in de mist
Na onze welverdiende pauze wordt het weer alleen maar guurder. We zien in de verte de laatste drie menhirs van onze route - die overigens niet meer op hun oorspronkelijke plaats staan - maar besluiten rechtstreeks af te zakken naar onze startplaats. Het sprookjesachtige Wéris duikt weer op vanuit de mist en we oriënteren ons richting kerktoren waar de auto geparkeerd staat. Voor wie houdt van natuur, rustieke dorpjes, uitgestrekte vergezichten en een vleugje geschiedenis, is deze wandeling een topkeuze!
Groot wandelboek Ardennen
Het Groot Wandelboek Ardennen is een standaardwerk met 75 prachtige wandelingen, goed voor
ruim 550 km wandelplezier. Centrale thema's in deze Ardennengids, die ondertussen aan zijn
14de editie toe is, zijn de pittoreske dorpjes en gehuchten en het uitbundige natuurschoon.
Met dit wandelboek in de hand loop je niet voorbij aan de talrijke, vaak onopvallende bezienswaardigheden onderweg.
