GPS-wandeling met bergriviertjes
Wil je toch de natuur in trekken bij meer dan 25°C? Dan zoek je al snel het water op. Via websites die GPS-wandelingen documenteren, kan je met enkele muisklikken een wandeling op maat uitzoeken en downloaden. Dat is handig, al kom je ook wel eens voor verrassingen te staan.
Dat de Ninglinspo niet de enige bergrivier in België is, wisten we als fervente wandelaars al langer. Waar de alternatieven te vinden zijn, gelukkig ook. Via RouteYou zochten we een route volgens onze criteria: max. 4u wandelen, het merendeel onverhard, een afwisselend landschap en weg van de grote drukte. In de buurt van Spa viel ons oog op de wandeling ‘Van waterval naar waterval’, die maar liefst twee bergriviertjes aandoet: de Statte en de Hoëgne. Meer water, meer plezier!
Achterstevoren
Volgens de beschrijving was het in deel twee van de wandeling, langs de Hoëgne (10 punten voor wie weet hoe je dat uitspreekt), ‘gedaan met de rust’. Daarom besloten we om de route om te keren. Dat we daardoor een steile klim in deel twee omzeilden, werd achteraf door onze benen in dank afgenomen. Goed gegokt: door het vroege vertrekuur was het aantal medewandelaars aan de Hoëgne beperkt. Op enkele nordic-walkers, een fanatieke trailrunner en een mediterende man na, bereikten we eenzaam de top. Hoera!
Tot we beseften dat we die helemaal niet hoefden te bereiken, want we hadden een afslag gemist … De vele rotsen, knuppelpaden en ontelbare brugjes, maakten dat we op automatische piloot stapten en de wandel-GPS niet in de gaten hielden. Dus moesten we terug een stukje afdalen. Onderweg vroegen we ons af waarom er zoveel schuim op de rivier lag. Het lijkt een verontreiniging, maar enig opzoekwerk leerde ons dat het ging om ‘gâteaux de savoie’ of ‘veentaarten’, die net een indicatie zijn van heel schoon water. Het krachtig bewegende water zorgt voor een soort ‘verzeping’ van de aanwezige humus- en kleideeltjes in de rivier.
Natte voeten
Aangekomen bij de gemiste afslag stuurde de GPS ons via een steil paadje naar een hoger gelegen weg. Het deed deugd om even niet meer te hoeven opletten waar je je voeten neerzet. Even verderop werden we rechts het bos in gestuurd. Via een opeenvolging van brede brandgangen, bracht de route ons naar de volgende vallei. Helaas waren de brandgangen niet gemaaid en – warm of niet – trok de ochtenddauw op het kniehoge gras doorheen onze sokken tot in onze schoenen. Toch nog natte voeten!
Dat heb je soms met GPS-wandelingen: ze worden niet even nauwgezet onderhouden als wandelingen met wegwijzers. Dat maakt het wel nét iets avontuurlijker. Het hoge, natte gras bracht wel een pracht aan insecten met zich mee. Zo zagen we onderweg ontelbare microvlinders en om de paar meter een prachtig koevinkje opvliegen.
Rotsen en vogels
Na een tijdje rustig stappen – inclusief pitstop aan een bankje – werden we terug het bos in gestuurd. We kwamen aan een vlakte vol keien, waar kunstig gestapelde torentjes de doorgang bemoeilijkten. Eventjes was het onduidelijk langs waar we nu precies de Statte konden bereiken. Achter een veldje van varens kwamen we dan toch in de volgende vallei terecht. De Statte bleek rustiger dan de Hoëgne, met meer kabbelend en minder kolkend water, maar kon er zeker aan tippen qua wauw-gevoel.
We zetten de afdaling in en kruisten regelmatig enkele tegenliggers. Ook hier zijn knuppelpaden en brugjes aangelegd om de afdaling mogelijk te maken. Hoog boven ons hoofd hoorden we het geluid van een roofvogel op jacht. In de verte zagen we enkele schichtige vogeltjes over het wateroppervlak scheren. Zouden het waterspreeuwen zijn, van die kleine vogeltjes die zich op rotsen in de rivier wagen om waterinsecten te scoren?
Nog meer natte voeten
Met 15 kilometer op de teller, bereikten we de eindstreep. Het geklauter, geklim en gestuntel eiste z’n tol en we besloten om onze voetjes even rust te gunnen in het verkoelende water van de rivier. Een welgekomen intermezzo, want ondertussen was het kwik al flink geklommen. Opgefrist vertrokken we weer naar huis, mijmerend over alweer een magnifiek stukje natuur.
