Deze vrouwtjes zetten hun mannetjes in de schaduw
Van de protserige pluimen van een fazant tot het gigantische gewei van een edelhert: in de natuur zijn het meestal de mannen die alle schijnwerpers naar zich toe trekken, met toeters, bellen en flashy kleuren. Zeker bij vogelsoorten is het verschil tussen de twee geslachten vaak een oneerlijke ‘battle of the sexes’, in het voordeel van de mannetjes. Toch vinden we in het dierenrijk ook enkele uitzonderingen op deze regel terug.
Moederkloek versus macho
Bij de meeste diersoorten tooien de mannetjes zich in felle kleuren of dragen ze opmerkelijke versierselen aan hun kop, terwijl de vrouwtjes het met een bescheiden uiterlijk en ‘saaie’ bruintinten moeten doen. Waarom dat zo is? Daar is natuurlijk een goede reden voor. Aangezien het vrouwtje zich meestal over het nageslacht moet ontfermen, is het belangrijk voor haar veiligheid en het voortbestaan van haar soort dat ze er zo onopvallend en gecamoufleerd mogelijk uitziet. Zo trekt ze geen ongewenste vijanden aan die het op haar eieren of pasgeboren kroost gemunt hebben.
Mannetjes daarentegen moeten net zo aantrekkelijk mogelijk voor de dag komen om de aandacht van het andere geslacht te trekken. Elke dame weet immers dat zo’n kerel die zich het hardst uitslooft om in de smaak te vallen, in de toekomst ook zal uitblinken als het aankomt op het beschermen van vrouw en kinderen. De grootste opschepper heeft dus de grootste kans om zijn genen door te geven. Jammer voor de muurbloempjes onder de mannetjes, maar zij zullen keer op keer het onderspit moeten delven tijdens de balts. Jep, de natuur is wreed …
Schoonheid is relatief, natuurlijk. Daarom ging de redactie van Onze Natuur op zoek naar diersoorten waarbij het vrouwtje voor de verandering eens met de pluimen gaat lopen – althans naar onze bescheiden mening.
De ijsvogel: extra kleur
Dit betoverend mooie vogeltje valt enorm op door zijn felgekleurde verenjasje. De metaalachtige, kobaltblauwe vleugels, kruin en rug in combinatie met de feloranje buik en witte accenten op de bef en de hals, geven de ijsvogel een exotische look die we in onze streken bij weinig andere diersoorten mogen treffen. En het beste nieuws? Het vrouwtje hoeft helemaal niet onder te doen voor het mannetje. Geen saaie schutkleuren voor Mevrouw IJsvogel! En terwijl de snavel van het mannetje volledig zwart kleurt, heeft het vrouwtje net een oranje vlek onderaan haar bek, die over de hele onderkant van de snavel kan doorlopen. En dat vinden wij persoonlijk nét dat tikkeltje specialer.
De snoek: size matters
Kleine diertjes die oog in oog komen te staan (of te zwemmen) met een snoek, kunnen dat meestal niet meer verder vertellen. De snoek is een angstaanjagende roofvis, die met gemak een kikker, een knaagdier, een vogeltje of als het moet zelfs een andere snoek naar binnen hapt. En het zijn vooral de vrouwtjes waar je voor moet uitkijken: een volwassen exemplaar kan bijna anderhalve meter lang worden, terwijl de mannetjes gemiddeld op 90 centimeter blijven steken. Bij de vrouwtjes kunnen de olijfgroene schubben met gele vlekken bovendien wat feller zijn, al worden alle snoeken met het ouder worden sowieso wat donkerder en egaler van kleur.
De tijgerspin: femme fatale
Wat betreft seksueel dimorfisme – dit betekent dat het vrouwtje en het mannetje van dezelfde soort er anders uitzien – spannen de spinnen veruit de kroon. Bij de meeste spinnensoorten is het mannetje namelijk veel kleiner dan het vrouwtje. Zo wordt het lijf van een vrouwelijke tijgerspin bijvoorbeeld 15 tot 20 millimeter lang, terwijl dat bij mannetjes maximaal 5 millimeter is, poten niet meegerekend. Maar het meest opmerkelijke verschil zit ’m in wie de naam ‘tijgerspin’ met de meeste grandeur draagt. In tegenstelling tot het saaie, bruine mannetje, dat op het eerste gezicht om het even welke spin kan zijn, doet het vrouwtje met haar verleidelijke, geel-zwart gestreepte lijf en poten meteen alle hoofden draaien. Wat een diva!
De knobbelzwaan: vrouwelijke elegantie
What’s in a name? De knobbelzwaan heeft zijn naam natuurlijk te danken aan die dikke, zwarte knobbel boven zijn snavel. Maar als je in de lente een zwanenkoppeltje kan spotten, zie je dat die vreemde uitstulping bij de mannetjes een maatje groter is dan bij de vrouwtjes: in de paartijd zwelt de knobbel bij de mannetjes op om de wijfjes extra te imponeren. Zwanenvrouwtjes vinden dat blijkbaar aantrekkelijk, maar wij zien er vooral een enorme puist in, die op springen staat ... Geef ons dan toch maar die elegantere snuit van de dames. In de hals van het vrouwtje zit trouwens ook een iets sierlijkere kromming. Zie je nu ook zo’n romantisch beeld voor je van twee in elkaar verstrengelde zwanenhalzen, elk met een uit de kluiten gewassen knobbel op de snavel? Dan ben je vermoedelijk getuige van een intense bromance.
