Grote teunisbloem
Teunisbloem geeft genen niet zomaar prijs
Elke avond opnieuw kleuren onze duinen zachtgeel, wanneer de teunisbloem haar bloemen opent. Maar naar welke soort je precies kijkt, kunnen zelfs echte kenners niet op één-twee-drie zeggen.
De teunisbloem maakt van haar bloeitijd een echt spektakel. Haar bloemknoppen wijzen recht naar boven, tot vlak voor ze zich openen. Dan herpositioneren de kopjes zich naar opzij om zich in minder dan één minuut tijd volledig te ontvouwen - de ideale ‘hoek’ om nachtvlinders te ontvangen die al vliegend nectar opslurpen. In de loop van de volgende dag sluit de gele eyecatcher zich voorgoed: missie volbracht, tijd voor de volgende bloem op de stengel!
De teunisbloem is hier in vele vormen ingeburgerd na een accidentele invoer uit Noord-Amerika via ballastgrond voor schepen. Op die manier verschenen hier soorten zoals de grote, kleinste, middelste en nog veel andere teunisbloemen. Maar wanneer deze weelderig bloeiende plant zich voortplant over de soorten heen, gebeurt er iets vreemds. In plaats dat elke ‘ouderbloem’ de helft van haar genen doorgeeft, kan de teunisbloem volledige chromosomen laten overerven. Daardoor zijn de hybride nakomelingen niet altijd een ‘mix’ van beide ouders, maar vertonen ze vaker dan gemiddeld overwegend eigenschappen van één van de twee. De variaties zijn eindeloos, daarom worden deze bloemen soms eerder op uiterlijk beoordeeld dan volgens hun werkelijke herkomst. Een geval van (positieve) discriminatie?
