Dagboek van Pim: laatste verrassing van de bever
Twee jaar geleden volgde Pim een bedrijvige familie bevers in Houffalize. Deze week keert hij voor een laatste keer terug om hen ook onder water te filmen. Een spannende onderneming, want hoe goed je ook voorbereid bent, niemand is opgewassen tegen een bever met humor …
Hek van de dam
Mijn vorige ontmoeting met de bevers dateert al van 2019. Toen zwom er op deze locatie een familie van minstens vijf bevers rond. Ik kende hun gewoontes door en door, wist perfect om hoe laat elke bever zijn burcht zou verlaten en wist zelfs welke routes ze dagelijks onder water aflegden. Alleen hebben we van die periode enkel mooie beelden boven water gemaakt. Ik testte wel al even een prototype van onze onderwaterbehuizing, maar zonder veel succes. Het had die dag namelijk gestortregend, waardoor het water te troebel was om mooie beelden te maken.
Bevers brengen veel tijd door onder water, het zou dus zonde zijn om daar geen enkel beeld van te hebben. Dat wil ik nu nog snel goedmaken, voor mijn draaidagen erop zitten. Alleen is de situatie ter plaatse helemaal veranderd. Veel beverdammen zijn doorbroken, bezweken onder de druk van het water na een storm of moedwillig vernield door de mens om de plaatselijke watervoorziening te vrijwaren. Op mijn favoriete plekje spot ik dit jaar slechts één bever, niet meer de grote familie van weleer. Dat vermindert mijn kansen aanzienlijk, zo gaat dat nu eenmaal als je de natuur wil filmen.
Op ‘rec’ drukken en wachten
De grote uitdaging is dat ik mijn camera perfect op de juiste plaats moet opstellen. Want eens dat gebeurd is, kan ik hem alleen nog aanzetten en mij uit de voeten maken. Vanaf dan wordt er drie uur lang in één richting gefilmd, totdat de batterij leeg en het geheugenkaartje vol is.
De burcht heeft minstens drie ingangen: links, rechts en vooraan. Het blijkt te gevaarlijk om de ingang vooraan te filmen (te diep, te modderig), dus stel ik in de namiddag mijn camera op tegenover de ingang aan de rechterkant. Om 19u ga ik nog even het water in om de camera te triggeren, heel voorzichtig zodat ik geen stof laat opwaaien. Goed verstopt aan de overkant van het water, is het nu wachten op een teken van leven …
Ik verwacht ‘onze’ bever pas na halfacht, maar tot onze grote verbazing zien we hem al na een kwartiertje opduiken. Rustig dobbert hij vlak voor zijn burcht, uit welke ingang hij kwam is een groot vraagteken. Wanneer er een paar mountainbikers passeren, maakt de bever zich uit de voeten via de middeningang - wat hem een binnensmondse vloek van mijnentwege oplevert. Die avond komt de bever nog één keer tevoorschijn, helaas uit de verkeerde ingang.
Bloed, zweet en tranen
De moed zakt nu echt in mijn schoenen. Ik wist dat onze kansen beperkt waren, maar we waren écht goed voorbereid. Het zijn bijzonder lange dagen en je steekt er zoveel energie in, dat het een grote domper is wanneer je plannetje dan toch niet lukt. Ik was dan ook een vat vol frustratie (sorry, Mees!) en het kostte veel moeite doen om mezelf ervan te overtuigen dat ik alles gedaan heb wat ik kon. Wilde dieren kan je niet regisseren en soms verlies je het spelletje. Het was ook mijn allerlaatste kans: alleen de volgende ochtend kon ik er nog tijd aan spenderen. Maar in het holst van de nacht je onderwatercamera opstellen voordat de bever wakker wordt, dat is gewoonweg onmogelijk.
Onverrichterzake druipen Mees en ik af, maar niet voordat we toch nog even door onze beelden scrollen. Reeds op een van de eerste clips zien we plots iets bewegen. Vanuit de burcht komt er een grote stofwolk op ons af. Wat blijkt? Die bever heeft ons goed liggen! Met z’n poten dumpt hij een homp slijk récht op onze lens!
Een halve minuut later zien we hét shot waar we naar op zoek zijn: de bever die van links naar rechts doorheen het beeld zwemt. En ok, het water is een beetje troebel door al dat moddergooien, toch vertrekken we tevreden terug naar huis. Bloed zweet en tranen heeft het gekost, maar de gegeerde onderwaterbeelden van de bever kunnen we schrappen van onze bucketlist.
Fotogalerij
