Waarom reeën hun kroost alleen laten
Ieder jaar opnieuw belanden kerngezonde reekalfjes in opvangcentra omdat goedbedoelende wandelaars ze aanzien als ‘dieren in nood’. Maar in de meeste gevallen zijn de jonge dieren helemaal niet in de steek gelaten. Moeder ree heeft immers goede redenen om haar kleintje moederziel alleen te laten.
Eten op het ritme van de natuur
Je hoeft maar even om je heen te kijken en je ziet de natuur haast groener worden met de dag. Voor een reegeit is het dan ook ideaal om tussen half mei en half juni haar jongen te werpen: er is voedsel in overvloed. In de lente smult ze van sappige knoppen, jonge boomscheuten en kruidige struiken. Ze is daarbij erg kieskeurig en plukt enkel het allerbeste voedsel weg met haar smalle snuit.
Licht verteerbaar en eiwitrijk: dat zijn de eisen die een ree stelt aan haar dieet. Haar hoge metabolisme in combinatie met een relatief kleine pens (de eerste voormaag), maakt dat ze de hele dag door kleine beetjes moet eten. Dat kost veel tijd, tijd die ze niet kan doorbrengen met haar kalveren die in de eerste dagen vooral rust nodig hebben.
Gecamoufleerd in de ‘crèche’
Jonge reetjes (ook wel: reekalfjes of reekitsen) worden daarom op een veilig plekje gedropt door hun moeder. Met hun gestippelde rug gaan ze op in het decor van hun natuurlijke crèche. Per worp zet een geit één tot drie jongen op de wereld. Om het risico te spreiden, legt ze die niet gezellig samen in een nest. De jonge dieren liggen elk op een aparte plek, wachtend tot moeder de ree hen komt zogen. Dat doet ze hooguit enkele keren per dag gedurende niet langer dan een paar minuten.
Volwassen reeën hebben een intense geur, die makkelijk wordt opgepikt door roofdieren. Ze kijken er dus wel voor uit om die geur over te dragen op hun - voorlopig geurloze - jongen. Vooraleer ze er weer vandoor gaat, eet het moederdier zelfs de uitwerpselen van haar kroost op. Alle sporen worden uitgewist!
Reekalf uren aan een stuk in eenzaamheid
Gelukkig zijn jonge reeën perfect uitgerust om de dag alleen door te brengen. Ze komen ter wereld met een dikke vacht en geopende ogen. Ze weten instinctief dat ze zich muisstil moeten houden en drukken zich tegen de grond bij gevaar. Zo wachten ze geduldig op hun portie moedermelk, soms tot 10 uur lang. Reeënmelk is extra voedzaam, zodat de kitsen toekomen met weinig voederbeurten.
Wat als je een reekalfje vindt?
De aandachtige lezer is er nu vast van overtuigd dat een eenzaam reekalfje met rust gelaten moet worden. Wanneer je er toevallig eentje tegenkomt, maak je je best zo snel mogelijk uit de voeten. Raak het dier in geen geval aan, want als het kalfje naar ‘mens’ ruikt, wordt het verstoten door de moeder. Ook een loslopende hond die zijn neus volgt en ‘alleen maar wat snuffelt’ aan een jonge ree, kan zo een familiebreuk veroorzaken met desastreuze gevolgen.
Is er toch iemand met z’n handen aan het kalfje geweest? Leg het dan terug op zijn exacte vindplaats en wrijf het dier in met gras en bosgrond om de mensengeur te camoufleren. De kans is groot dat de moeder haar kind dan weer gaat verzorgen. Alleen wanneer het jonge dier gekwetst is, vol vliegen zit, uren in de wind stinkt of in acuut gevaar is (bijvoorbeeld door een naderende maaimachine), heeft het hulp nodig. Contacteer dan het dichtstbijzijnde natuurhulpcentrum voor verdere instructies. Omdat reeën erg stressgevoelig zijn, is het beter om zelf geen actie te ondernemen.
