Dagboek van Pim: Grutto's in actie
Vorig jaar heb ik talloze beelden gedraaid van kieviten en grutto’s, maar er was nog één iets dat ontbrak om mijn verhaal af te maken: jongen in actie! En actie was wat ik kreeg toen ik afgelopen week, eerder toevallig, nog eens passeerde in de Uitkerkse polders, een van de hotspots voor akker- en weidevogels aan de Belgische kust.
Toen ik onlangs nog eens aan de kust was, reed ik richting de polders. Het was de tijd dat de gruttojongen al wat groter zouden moeten zijn en hun eerste stapjes buiten het nest zetten. Een tafereel dat ik zo graag op camera wil vastleggen, maar vorig jaar helaas heb gemist. Lag het aan het extreem droge voorjaar? Ik denk het wel. De Uitkerkse polders kampen sowieso met droogte door de grote landbouwactiviteit in de omgeving. Bovendien viel er vorig jaar maar weinig regen uit de hemel. Voor weidevogels, die afhankelijk zijn van plassen en poelen om voldoende voedsel te vinden, was 2020 eigenlijk een absoluut rampjaar. Jonge vogels spotten, laat staan filmen, is trouwens sowieso al een uitdaging omdat ze vaak schuilen in het hoge gras of langs de rand van de moeilijk bereikbare poelen. Zou ik deze keer wel jonge grutto’s of kieviten zien in de polders?
Een pasgeboren grutto in 2020.
Wie zoekt die vindt
Op het eerste gezicht zagen we grutto’s in de velden, op een paaltje en in de lucht, maar er waren geen jonge grutto’s bij. “Lap, nu staan we hier weer. Wat doen we onszelf eigenlijk aan?” dachten we bij onszelf, maar … wie zoekt die vindt. In de verte verscheen uiteindelijk iets dat ongetwijfeld een jonge grutto was. Een schattige pluisbol op lange stelten dook op tussen het lange gras. Grutto’s verlaten relatief snel het nest en gaan in hun eentje op verkenning. We haalden de telelens boven en zagen het jong rondhollen op zijn lange poten. Af en toe verdween de grutto weer in het groen om even verderop weer te tevoorschijn te komen. Hoe koddig!
Vanaf dan werd het alleen nog maar beter. Plots had ik ook de moeder in beeld. Fantastisch! Grutto’s zijn duidelijk geen moederskindjes. Het jong maakte aanstalten om onze richting uit te komen, maar moest plots rennen voor zijn leven want er kwamen twee andere grutto’s aangevlogen en er brak een gevecht uit. Grutto’s zijn territoriaal en erg gesteld op hun eigen plek. De moedergrutto ging in de clinch met haar twee soortgenoten. Of was het omgekeerd? Alleszins, het jong kon maar aan één ding denken: beschutting zoeken voor al dat volwassen geweld. De jonge grutto probeerde zichzelf in veiligheid te brengen, maar deelde zelf in de klappen. Een grote snavel pikte in de kleine pluisbol. Het signaal voor het jong om de (lange) benen te nemen. Uiteindelijk was de aanvaring tussen de vogels ook even snel voorbij als dat het begon. Gelukkig hadden we alles op camera. En het gruttojong? Die zagen we, behalve op ons computerscherm, nooit meer terug.
